زغال سنگ یک سنگ رسوبی سیاه یا قهوه ای مایل به سیاه است که می تواند برای سوخت سوزانده شود و برای تولید برق استفاده شود. بیشتر از کربن و هیدروکربن ها تشکیل شده است که حاوی انرژی است که می تواند از طریق احتراق (سوختن) آزاد شود.
زغال کبابی اعلا بزرگترین منبع انرژی برای تولید برق در جهان و فراوان ترین سوخت فسیلی در ایالات متحده است.
سوخت های فسیلی از بقایای موجودات باستانی به وجود می آیند. از آنجا که زغال سنگ میلیون ها سال طول می کشد تا توسعه یابد و مقدار محدودی از آن وجود دارد، یک منبع تجدید ناپذیر است.
شرایطی که در نهایت باعث ایجاد زغال خود سوز کبابی می شد، حدود 300 میلیون سال پیش، در دوره کربونیفر، شروع به توسعه کرد. در این مدت، زمین پوشیده از دریاهای وسیع و کم عمق و جنگل های انبوه بود. دریاها گهگاه مناطق جنگلی را سیل می‌کردند و گیاهان و جلبک‌ها را در کف یک تالاب باتلاقی به دام می‌اندازند. با گذشت زمان، گیاهان (بیشتر خزه ها) و جلبک ها زیر وزن گل و لای پوشانده و پوشش گیاهی دفن و فشرده شدند.
با الک شدن بقایای گیاهی در زیر سطح زمین، با افزایش دما و فشار بیشتر مواجه شد. گل و آب اسیدی از تماس مواد گیاهی با اکسیژن جلوگیری می کرد. به همین دلیل، ماده گیاهی با سرعت بسیار کم تجزیه می شود و بیشتر کربن (منبع انرژی) خود را حفظ می کند.
این مناطق از مواد گیاهی مدفون را باتلاق زغال کبابی درجه یک می نامند. باتلاق های ذغال سنگ نارس مقادیر زیادی کربن را در چندین متر زیر زمین ذخیره می کنند. ذغال سنگ نارس خود را می توان برای سوخت سوزاند و منبع اصلی انرژی گرمایی در کشورهایی مانند اسکاتلند، ایرلند و روسیه است.
ذغال سنگ نارس در شرایط مناسب از طریق فرآیندی به نام کربنیزاسیون به زغال سنگ تبدیل می شود. کربنیزاسیون تحت گرما و فشار باورنکردنی صورت می گیرد. حدود 3 متر (10 فوت) از پوشش گیاهی لایه ای در نهایت به یک سوم متر (1 فوت) زغال سنگ فشرده می شود!
زغال کبابی خودسوز در سازندهای زیرزمینی به نام “درزهای زغال سنگ” یا “تخت زغال سنگ” وجود دارد. یک لایه زغال سنگ می تواند به ضخامت 30 متر (90 فوت) و 1500 کیلومتر (920 مایل) کشیده شود.
- منابع:
- تبلیغات:
